بورس ها تشکیل شده اند از کیسه های ساینوویال (مفصلی)که هدفشان اجازه دادن به کشیده شدن و حرکت عضلات و تاندون ها از روی یکدیگر در نواحی که حرکت مکرر انجام میشود،است.این کیسه های ساینوویال به وسیله غشای ساینوویال پوشانده شده اند که حاوی شبکه ای از رگهای خونی اند که مایع ساینووسال را ترشح می کنند. نتایج بورسیتیس (التهاب بورس) در افزایش تولید مایع ساینوویال موجب تورم کیسه های بورس می شود. با استفاده مفرط و نادرست، این بورس ها ممکن است ملتهب، بزرگ و در موقعییت های نادری عفونی شوند.
تندون ها بافت های طناب مانندی هستند که عضلات را به استخوان ها متصل می کنند.
سندروم آرنج گلفباز به دلیل آسیب های میکروسکوپی مکرر به تندون های ساعد که مسئول خم کردن مچ به سمت بازو هستند به وجود می آید. این آسیب ها معمولا در سمت داخلی آرنج و در محل اتصال تندون عضلات به برجستگی داخلی آرنج اتفاق می افتند. ممکن است التهاب ثانویه نیز اتفاق بیافتد که با درمان نشدن و ادامه استفاده نادرست از مفصل حالت مزمن بگیرد. ممکن است آرتیت و بورسیتیس نیز با این بیماری همراه باشند که درد را بدتر می کند و باعث کاهش کارآیی هرچه بیشتر مفصل می شود.
این سندروم در افرادی اتفاق می افتد که حرکات تکراری زیادی با ساعد خود انجام می دهند، مانند پرتاب توپ، حمل کیف دستی سنگین، یا شرکت زیاد در ورزش گلف. تمام این فعالیت ها شامل خم کردن مکرر مچ به سمت بازو هستند که باعث فشار وارد شدن به تندون عضلات مسئول این حرکت در سمت برجستگی داخلی آرنج می شوند. نکته جالب این است که بسیاری از حرکاتی که باعث سندروم تنیسباز می شوند، این سندروم را هم به وجود می آورند.
تشخیص:
درد این سندروم در سمت برجستگی داخلی آرنج بروز می کند. درد دائمی است و با خم کردن مچ بدتر می شود. بیماران معمولا نمی توانند یک لیوان یا چکش را نگه دارند. بر هم خوردن خواب در این بیماران شایع است. در معاینه فیزیکی در صورت لمس برجستگی داخلی آرنج بیمار افزایش درد خواهد داشت. دامنه حرکتی مفصل آرنج طبیعی است اما توانایی بیمار در نگه داشتن اجسام در دست به شدت کاهش یافته است.
یکی از مانور های تشخیصی این بیماری به شرح زیر است.
بیمار ساعد خود را ثابت نگه می دارد و دستش را به سمت بازو خم می کند. سپس پزشک دست بیمار را می کشد تا باز شود و از بیمار می خواهد تا در برابر حرکت مقاومت کند. در صورت وجود این سندروم، بیمار افزایش درد ناگهانی خواهد داشت.
رادوکولوپاتی گردنی یکی از بیماری هایی است که علائمی مشابه با این بیماری دارد. بیمار مبتلا به رادیکولوپاتی گردنی معمولا علاوه بر این علائم در بازو، شانه و گرد نیز درد دارد. برای افتراق این دو بیماری از هم الکترومایوگرافی یکی از موثرترین روش هاست.
انجام رادیوگرافی برای تمام بیماران مشکوک به ابتلا به این سندروم الزامی است تا عدم وجود بیماری های استخوانی و عدم وجود تومور اثبات شود. با توجه به شرح حال بیمار و تشخیص پزشک آزمایشات تکمیلی مانند شمارش سلول های خونی نیز انجام می شود. انجام MRI و/یا تصویربرداری سونوگرافی در صورت شک پزشک به ناپایداری مفصل آرنج الزامی است و به تشخیص دقیق بیماری کمک می کند.
روش های درمان:
روش های مختلفی از جمله درمان های دارویی، فیزیوتراپی و ... وجود دارد اما در بین تمام این روش ها، تزریق موثرترین و سریع ترین روش درمان بیماری است.
تزریقات عموما به دو صورت انجام می شوند. روش اول استفاده از لندمارک (مشخصات) های سطحی بدن برای پیدا کردن محل تزریق است و روش دوم استفاده از سونوگرافی. در روش لندمارک به دلیل نداشتن دید و آگاهی کامل از جزئیات داخل بدن امکان خطا و عوارض جانبی بالا می باشد که این مشکلات با استفاده از روش سونوگرافی به راحتی حل می شوند.
تزریق با کمک دستگاه سونوگرافی:
این روش که در کلینیک فوق تخصصی دردشناسی پروفسور سیروس مومن زاده انجام می شود بالاترین دقت را در میان روش های تزریق دارد زیرا برای شناسایی ساختار های داخلی بدن و خود مفصل از دستگاه سونوگرافی استفاده می شود. این روش امکان تزریق موثرتر و عوارض جانبی کمتر را به ما می دهد. این تزریق هم جنبه درمانی و هم تشخیصی دارد.
برای انجام این تزریق بیمار خوابیده به پشت قرار می گیرد و دست آسییب دیده در کنار بدن به صورتی قرار می گیرد که کف دست به سمت بالا باشد. سپس پزشک ساختار های داخلی محل تزریق را با دستگاه سونوگرافی شناسایی می کند و تزریق را انجام می دهد.
نحوه قرارگیری بیمار:
محل قرارگیری پروب سونوگرافی:
تصویر سونوگرافی:
انجام تزریق:
عوارض جانبی:
عارضه اصلی این تزریق پاره شدن تندون های ملتهب توسط سوزن است. به دلیل عبور یکی از اعصاب مهم دست از نزدیکی محل تزریق پزشک باید با دقت زیادی این تزریق را انجام دهد. همچنین با استفاده از دستگاه سونوگرافی و دید پزشک به ساختار های داخلی می توان احتمال بروز این دو عارضه را به شدت کاهش داد. عفونت یکی دیگر از عوارض احتمالی این تزریق است که با استفاده از روش های استریل جلوی آن گرفته می شود. حدود 25% از بیماران بعد از تزریق افزایش درد موقت خواهند داشت که به دلیل ورود سوزن است. این درد و درد اصلی بیماری بعد از مدتی به طور کامل از بین می روند.