مترادف های سندروم پرسوناژ ترنر
- Neuritis پرخوابی حاد
- عصب برشی
- Neuritis عضله پیوندی
- نوروپاتی انعقاد مغزی
- نوروپاتی عضله پیوندی ایدئوپاتیک
- آمیوتروفی عصبی
- PTS
خلاصه
سندرم Parsonage-Turner (PTS) یک اختلال عصبی غیر معمول است که با شروع سریع درد شدید در شانه و بازو مشخص می شود. این فاز حاد ممکن است چند ساعت تا چند هفته طول بکشد و به دنبال آن از بین رفتن و ضعف عضلات (آمیوتروفی) در مناطق آسیب دیده است. PTS به طور عمده شامل التهاب پروستات، شبکه های اعصاب است که از ستون فقرات از طریق گردن، به هر یک از زیر بغل و پایین بازوها وارد می شود. این اعصاب کنترل حرکات و احساسات در شانه ها، بازوها، آرنج ها، دست ها و مچ ها را کنترل می کند. دیگر اعصاب در بازو یا حتی پا نیز ممکن است درگیر باشد. علت دقیق PTS ناشناخته است، اما بر این باور است که علت آن ناشی از اختلال سیستم ایمنی بدن (اختلال در سیستم ایمنی) است. شدت این اختلال می تواند به طور گسترده ای از یک فرد به فرد دیگر متفاوت باشد به خصوص در ارتباط با اعصاب خاص. افراد مبتلا ممکن است بدون درمان بهبود پیدا کنند، به این معنی که قدرت به عضلات آسیب میرسد و درد از بین میرود. با این حال، افراد ممکن است عود مجدد را تجربه کنند. برخی از افراد مبتلا ممکن است درد باقی مانده و ناتوانی بالقوه قابل توجهی را تجربه کنند.
معرفی
توصیف اولیه این اختلال در ادبیات پزشکی به اواخر دهه 1800 باز می گردد. در سال 1948، کارشناسی ارشد پارسونگ و ترنر اولین پزشکان بودند که یک مجموعه بزرگ از بیماران را توصیف کردند. آنها نامرغوبی amyotrophic اختلال نامیده می شوند. یک فرم بسیار نادر و ارثی به نام amyotrophy عصبی ارثی شناخته شده است که NORD دارای گزارش جداگانه است. گاهی اوقات PTS به عنوان آمیوتروفی عصبی مصنوعی شناخته می شود تا آن را از شکل ژنتیکی تشخیص دهد و نشان دهد که علت ناشناخته است. با این حال معمولا PTS به سادگی به عنوان amyotrophy neuralgic شناخته می شود. PTS به طور گسترده ای می تواند به عنوان یک نوع نوروپاتی محیطی یا اختلال سیستم عصبی محیطی طبقه بندی شود که شامل هر اختلالی است که عمدتا بر اعصاب خارج از سیستم عصبی مرکزی (یعنی مغز و نخاع) تأثیر می گذارد.
علائم و نشانه ها
یافته های مشخصی از PTS، شروع ناگهانی درد در یکی از شانه ها (درد یک طرفه) است. در موارد نادر، هر دو شانه می توانند تحت تاثیر قرار بگیرند (دو طرفه). شروع ممکن است در بعضی موارد سریع باشد، در حالی که در برخی دیگر شروع درد، تدریجی و ظریف (موذی) است، و پس از آن افزایش سریع و شدت و شدت. درد به عنوان تیز، درد، سوزش یا ضربه زدن توصیف شده است. درد همچنین ممکن است بر گردن و بازو و دست در همان طرف شانه آسیب دیده تاثیر بگذارد.
باز هم مهم است که توجه داشته باشیم PTS یک اختلال بسیار متغیر است و موارد فردی یک فرد ممکن است یک تجربه شخص دیگری نباشد. بعضی از افراد (تقریبا 75٪) فقط یک قسمت را تجربه می کنند، در حالی که دیگران (تقریبا 25٪) قسمت های عود مجدد را تجربه خواهند کرد. علاوه بر این، قسمت های مکرر ممکن است شامل اعصاب محیطی مشابهی باشند که در اصل تحت تاثیر قرار گرفته بودند، کاملا متفاوت از اعصاب محیطی، یا ترکیبی از اعصاب محیطی مشابه و متفاوت بودند. شدت، مدت زمان و محل درد نیز می تواند از یک فرد به فرد دیگر متفاوت باشد.
درد در طول شب و یا در شب اغلب پیوسته، شدید و بدتر است. درد به طور بالقوه می تواند شدید و ناتوان کننده باشد. این دوره اولیه ممکن است به عنوان مرحله حاد شناخته شود. در نهایت، افراد مبتلا به یک دوره زمانی می روند که درد مداوم آن کاهش می یابد و در صورت عدم استفاده از شانه و یا بازوی آسیب دیده (به استثنای استراحت) درد وجود ندارد. با این حال، حرکات خاص ممکن است شرایط را تشدید کند، باعث درد شدید و شدید می شود که به مدت چند ساعت قبل از کاهش، ادامه می یابد. این اتفاق می افتد به این دلیل که اعصاب قبلی آسیب دیده به طور غیر حساس (حساسیت) باقی می مانند. در نهایت، افراد مبتلا به یک درد مزمن و کم درجه ای که می توانند برای یک سال یا بیشتر، که گاهی اوقات به عنوان فاز مزمن شناخته می شوند، وجود داشته باشد.
در نهایت، هر جا از چند روز تا چند هفته پس از شروع اختلال، درد با ضعف پیشرفته عضلات در شانه آسیب دیده جایگزین می شود. شدت ضعف عضلات می تواند تا حد زیادی متفاوت باشد، از ضعف های خفیف که ممکن است به سختی قابل توجه باشد، در موارد نادر، تقریبا کامل فلج عضلات آسیب دیده است. در افراد مبتلا به PTS، ضعف عضلانی ناشی از آسیب اعصاب است که به عضلات شانه ها و بازوها کمک می کند. درجه ضعف مربوط به تعداد اعصاب آسیب دیده است. علاوه بر ضعف، عضلات آسیب دیده ممکن است به تدریج کوچکتر و نازک (آتروفی) به علت کمبود استفاده شوند. ضعف عضلانی در ابتدا ممکن است بدون توجه به آن به چشم بیاید، تا زمانی که آتروفی و از بین رفتن عضلات آسیب دیده پیشرفت کند و قابل مشاهده باشد.
علائم اضافی شامل رفلکس های غایب یا کاهش یافته و نقص های حسی در مناطق آسیب دیده مانند از دست دادن احساس یا بی حسی (hypoesthesia)، احساس سوزش، لرزیدن یا سوزش روی پوست مناطق آسیب دیده (پارستزی) یا غیر طبیعی ناخوشایند یا احساس دردناک به لمس نور (دیسستزی).
در بعضی موارد ممکن است عوارض جانبی دیگری ایجاد شود. موقعیت شانه ها، دست ها، مچ دست ها و دست ها می تواند کمی به دلیل آتروفی و ضعف عضلات آسیب دیده تغییر کند. این می تواند یک فرد مبتلا به خطر را در معرض خطر سقوط ثانویه یا سوء التهابی قرار دهد. زخم ثانویه یک بیماری دردناک است که زمانی رخ می دهد که تاندون شانه در طول حرکات شانه فشرده یا به دام افتاده باشد. Subluxation به جابجایی جزئی مفصل شانه اشاره دارد. افراد آسیب دیده نیز ممکن است در معرض خطر انقباض عروق کرونری قرار گیرند که در آن کوتاه شدن عضلات یا تاندون های غیر طبیعی منجر به تغییر شکل یا سفتی یک مفصل می شود. شکستگی شانه، همچنین به عنوان کپسولیت چسب شناخته می شود، می تواند منجر به درد و محدودیت محدوده طبیعی حرکت مفصل شود.
در بعضی موارد، اعصاب خارج از رفلکس پریشی ممکن است درگیر باشند مانند اعصاب پیوند لومبوساکرال، عصب فرنیک یا عصب حنجره عصبی. مشارکت اعصاب در قسمت پایین پشت (التهاب لومبوساکرال) می تواند باعث درد، هیپوستزی و پارستزی در پاها شود. عصب دیفرانسیلی سیگنال بین مغز و دیافراگم ارسال می کند که عضله ای است که ریه ها را از شکم جدا می کند. درگیری عصب دیواره فریتین ممکن است منجر به تنگی نفس شود. مشارکت عصب حنجره عصبی می تواند منجر به ضعف و فلج جزئی طناب های صوتی و در نتیجه خشونت و گفتار نرم (hypofonia) شود. در موارد بسیار نادر، اعصاب جمجماتی یا صورت ممکن است تحت تاثیر قرار گیرد.
از آنجا که آسیب عصبی در PTS ممکن است بر روی عروق خونی اثر بگذارد، علائم بالینی ممکن است از جمله پوستی که تحت تاثیر قرار گرفته است، به خصوص در دست، قرمزی، قرمز و یا پاتوژن ایجاد شود. تورم به علت احتباس مایعات (ادم) نیز ممکن است رخ دهد. پوست، مو و ناخن ممکن است سریعتر از حد طبیعی رشد کند. بعضی از مناطق بدن مخصوصا دست ها و ساعد ممکن است دیگر قادر به پاسخ درست به دمای محیط بیابند. عرق کردن بیش از حد ممکن است رخ دهد یا افراد مبتلا ممکن است در مناطق آسیب دیده ناخوشایند سرد شوند.
بعضی از افراد ممکن است قدرت کامل و سطح عملکردی شانه یا مناطق آسیب دیده را بازیابی کنند. گزارش های متعددی در ادبیات پزشکی نشان می دهد که اکثر افراد ظرف دو سال به 70 تا 90 درصد از قدرت و سطح عملکردشان باز می گردند. با این حال، مطالعات اخیر نشان می دهد که این ممکن است در برخی افراد بیش از دو سال طول بکشد، در حالی که افراد دیگر درد و مزاحمت های مزمن مانند عضلات شکمی و / یا مفاصل آسیب دیده را تجربه خواهند کرد. در موارد شدید، افراد مبتلا به بیماری ممکن است با ناتوانی قابل ملاحظه ای مواجه شوند که می تواند بر توانایی آنها در کار و انجام وظایف شایسته تاثیر بگذارد.
علل
دقیق، علت اصلی PTS به طور کامل درک نشده است. گمان می رود عوامل مختلفی از جمله ایمونولوژیک، محیطی و ژنتیکی در ایجاد اختلال نقش داشته باشد.
محققان بر این باورند که اکثر موارد ناشی از واکنش التهابی مصنوعی به برخی از عفونت ها یا محرک های محیطی است که عصب پیوند عضلانی را آسیب می رساند. یکی از بیماری های ویروسی اخیر شایع ترین عامل "تحریک کننده" در ارتباط با توسعه اختلال است. عامل های اضافی که با PTS مرتبط شده اند، ایمنی اخیر هستند، جراحی بر روی پیوندی عضلانی، ورزش شدید غیر معمول، ترومای جزئی، عفونت باکتریایی، عفونت انگلی، بیهوشی، بیماری های روماتولوژیک مانند اختلالات بافت همبند و اختلالات خودایمنی مانند لوپوس، آرتریت موقت ، یا polyarteritis nodosa. در زنان، زایمان می تواند PTS را منجر شود. در برخی موارد، هیچ رویداد مهمی یا عامل اصلی شناسایی نمی شود.
برخی محققان معتقدند که برخی از افراد مبتلا به بیماری ژنتیکی در معرض ابتلا به PTS (به عنوان مثال آسیب به پیوند پیوندی) در معرض خطر قرار دارند. فردی که به طور ژنتیکی به بیماری مبتلا است، ژن (یا ژن) را برای این بیماری حمل می کند، اما ممکن است آن را بیان نکنید، مگر اینکه تحت شرایط خاصی نظیر عوامل خاص محیطی یا ایمونولوژیک خاص فعال یا فعال شود.
جمعیت متاثر شده
PTS در مردان بیشتر از زنان تاثیر می گذارد. بروز این اختلال براساس مطالعات جمعیتی موجود است و بر اساس تقریبا 1.64 تا 3.00 نفر در هر 100،000 نفر در جمعیت عمومی در سال تخمین زده می شود. با این حال، موارد PTS ممکن است تشخیص داده نشده یا اشتباه تشخیص داده شود، و این مشکل برای تعیین فرکانس واقعی در کل جمعیت است. این بیماری در اغلب موارد در بزرگسالان جوان و سالم رشد می کند، اما در کودکان جوان و سالخوردگان گزارش شده است.
اختلالات مرتبط
شرایط اضطراری یا اختلالاتی که می توانند نشانه هایی شبیه به علائم PTS را مشاهده کنند عبارتند از: بوزیت، آسیب یا بیماری کاف روتاتور، تاندونیت کلسفیک، سندرم ضربه، سندرم Guillain-Barre، بیماری دیسک گردنی، radiculopathy سرویکس، مونوئوریت مونوپلکس، اسکلروز جانبی جانبی آمیوتروفی (Lou Gehrig بیماری مزمن التهابی، پلی آنزیم دمیلینین التهابی مزمن، پلی مینالیکا رماتیسمی، سندرم خروجی توراکس، و آسیب مغزی نخاعی ثانویه به سرطان (پلاکوکاتوپاتی نئوپلاستیک وریدی). کپسولیت چسبنده، که می تواند به عنوان یک عارضه از PTS توسعه یابد، به دلایل دیگری نیز می تواند رشد کند. NORD گزارش های فردی در مورد برخی از این اختلالات و یک گزارش کلی در مورد نوروپاتی محیطی دارد. (برای اطلاعات بیشتر، نام اختلال خاص را به عنوان عبارت جستجوی خود را در پایگاه داده بیماری های نادر انتخاب کنید.)
تشخیص
تشخیص PTS بر اساس شناسایی علائم مشخص، یک تاریخچه بیمار کامل، یک ارزیابی بالینی کامل و انواع آزمایش های تخصصی است.
تست بالینی و کار
آزمایش های خاصی مانند مطالعات هدایت عصبی یا الکترومیوگرافی می تواند برای ارزیابی سلامتی عضلات و اعصاب که عضلات را کنترل می کنند استفاده شود. مطالعات هدایت عصبی توانایی اعصاب خاص در سیستم عصبی محیطی را برای رها شدن امواج عصبی به مغز تعیین می کند. در طی یک مطالعه هدایت عصبی، الکترودها بر روی اعصاب خاص نظیر شانه ها و بازوها قرار می گیرند. الکترود اعصاب را تحریک می کند و سیگنال را ثبت می کند. این آزمایش می تواند به تعیین محل بیماری یا آسیب به عصب کمک کند.
در طول الکترومیوگرافی، یک الکترود کوچک سوزنی از طریق پوست به یک عضله آسیب دیده وارد می شود. الکترود فعالیت الکتریکی عضله را ثبت می کند. این رکورد نشان می دهد که چگونه عضله به اعصاب پاسخ می دهد و می تواند تعیین کند که ضعف عضله توسط خود عضلات یا عصب هایی که این عضلات را کنترل می کنند، تعیین می کند.
یک تکنیک تصویربرداری تخصصی که به عنوان تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) شناخته می شود، می تواند به تشخیص PTS کمک کند. یک MRI از یک میدان مغناطیسی و امواج رادیویی برای تولید تصاویر مقطعی از اندام های خاص و بافت های بدن استفاده می کند. یک MRI می تواند به حذف سایر علل بالقوه درد شانه، نشان دادن آتروفی عضلات آسیب دیده و تشخیص تغییرات سیگنال ناشی از کمبود عصب (انحراف) کمک کند.
یک اشعه سنتی (رادیوگرافی) شانه ممکن است دستور داده شود که شرایط خاصی را که می تواند به شانه آسیب برساند، رد کند.
درمان های استاندارد
رفتار
درمان خاصی برای PTS وجود ندارد. درمان به سمت علائم خاصی که در هر فرد ظاهر می شود، هدایت می شود. درمان ممکن است به تلاش های هماهنگ یک تیم متخصصان نیاز داشته باشد. جراحان ارتوپدی، متخصصان مغز و اعصاب، متخصصان بیماریهای عصبی-عضلانی، متخصصان اطفال و یا متخصصان داخلی و دیگر متخصصان مراقبت های بهداشتی ممکن است نیاز به برنامه ریزی منظم و جامع از درمان افراد مبتلا داشته باشند. تشخیص زودهنگام و درمان سریع برای افزایش شانس بهبود کامل ضروری است.
در برخی موارد، PTS بدون درمان میتواند خود را حل کند و فقط نیاز به اقدامات حمایتی مانند استراتژیهای مختلف کنترل درد از جمله داروهای ضد درد (ضد درد) دارد. داروهای ضد درد خاصی که برای درمان PTS استفاده می شوند عبارتند از مواد مخدر و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID ها) که معمولا در ترکیب استفاده می شود. بعضی از پزشکان از کورتیکواستروئید خوراکی مانند پردنیزون در فاز حاد توصیه می کنند که در برخی موارد باعث کاهش طول مدت درد و شل شدن روند بهبودی می شود. با این حال، کورتیکواستروئیدها برای بسیاری از افراد اثربخش است و به طور بالقوه با عوارض جانبی جانبی همراه هستند. درنتیجه، پزشکان دیگر توصیه نمیکنند از آنها استفاده کنند.
پس از مرحله حاد، ممکن است داروهای مختلفی به نام کمال ضد درد شناخته شوند. داروهایی مانند گاباپنتین، کاربامازپین و amitryptiline. این داروها به طور خاص درد عصب را درمان می کنند.
درمان فیزیکی و توانبخشی نیز برای درمان افراد مبتلا به PTS به منظور حفظ قدرت عضلانی و دامنه حرکات مفاصل آسیب دیده استفاده می شود. تکنیک های خاص شامل تمرین های حرکتی فعال و غیر فعال برای کمک به جلوگیری از آتروفیک عضلات و قراردادها است. در اغلب موارد، تمرینات تقویت عضله در طول فاز حاد می تواند مورد استفاده قرار گیرد زیرا آنها درد را بدتر می کند.
سایر تکنیک های استفاده شده برای درمان افراد مبتلا به PTS عبارتند از: اعمال تحریک الکتریکی عصبی الکتریکی گرم یا سرد یا پوستی (TENS)، یک روش که در طی آن ضربه های الکتریکی از طریق پوست ارسال می شود تا به کنترل درد توسط تغییر یا مسدود کردن انتقال عصب کمک کند.
جراحی ممکن است در افرادی که به درمان های دیگر، کمتر تهاجمی پاسخ مثبت داده اند، در نظر گرفته شود. تکنیک های جراحی می تواند شامل پیوند عصبی یا انتقال تاندون باشد. پیوند عصبی شامل گرفتن بخشی از بافت عصبی از یک قسمت از بدن و استفاده از آن برای تعمیر اعصاب آسیب دیده در قسمت دیگری از بدن است. این جراحی در 12 ماه از آسیب (و حتی در عرض 6 ماه) انجام می شود. جراحی انتقال تاندون نشان داده شده است که عملکرد عضلانی به علت آسیب عصبی از بین رفته است. این جراحی می تواند بعدا انجام شود، زمانی که بازسازی عصب بیشتر نباشد (معمولا بعد از 2 سال). در طی این روش، یک تاندون سالم از یک قسمت از بدن خارج می شود و برای جایگزینی تاندون آسیب دیده یا بیماری در بخش دیگری از بدن استفاده می شود. این جراحی ها حرکت و عملکرد را به عضلات و مفصل شانه باز می گرداند.
پیش آگهی PTS بسیار متفاوت است. بعضی از افراد تنها یک قسمت را تجربه می کنند و قدرت و سطح عملکردی خود را در شانه و دیگر مناطق آسیب دیده بهبود می بخشند. بر طبق ادبیات پزشکی قدیمی، بیشتر افراد آسیب دیده تا 70-90٪ از قدرت و سطح عملکردشان بهبود می یابند. با این حال، مقالات جدید پزشکی جدید نشان می دهد که عوارض باقی مانده بیشتر از گذشته قبول شده است. تقریبا یک خطر 5-26٪ است که PTS بعد از اینکه ابتدا حل و فصل شد و یا به طور موثر درمان شد، دوباره تکرار شود. در حدود 10 تا 20٪ موارد ممکن است افراد مبتلا به درد پایدار باقی مانده و کاهش استقامت یا عدم تحمل ورزش در شانه آسیب دیده. مواردی گزارش شده است که در آن افراد مبتلا به ناتوانی قابل ملاحظه ای هستند که می توانند با انجام وظایف اساسی خانگی و یا کار بسیار دشوار بر کیفیت زندگی تاثیر بگذارند. به عنوان مثال، برخی افراد ممکن است دشوار به رسیدن و یا بلند کردن. افراد دیگر ممکن است با وظایف تکراری که شامل شانه یا بازو هستند، مشکلی داشته باشند. بعضی از افراد ممکن است یک لقمه بالدار ایجاد کنند، وضعیتی که در آن پره شانه (لگن) از ناحیه غیر طبیعی از پشت خارج می شود. افرادی که تجربه تکراری دارند بیشتر احتمال دارد عوارض طولانی مدت ایجاد کنند.
درمان های پژوهشی
محققان در حال بررسی استفاده از درمان IVG برای درمان افراد مبتلا به PTS هستند. گلوبولین های ایمنی پروتئین های تخصصی شناخته شده به عنوان آنتی بادی هایی هستند که در خون و دیگر مایعات بدن حیوانات یافت می شوند. آنتی بادی ها توسط سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با مواد خارجی مانند باکتری ها و ویروس ها استفاده می شود. تحقیقات بیشتری برای تعیین ایمنی و اثربخشی درازمدت درمان IVIG برای افراد مبتلا به PTS ضروری است.