آرتروز
آیا در انگشتان شما درد یا سفتی دارید؟ چنین درد یا سفتی می تواند نشانه های استئوآرتریت باشد.
استئوآرتریت یک بیماری مفصلی دژنراتیو است. گاهی اوت استئوآرتریت می تواند روی دست شما تاثیر بگذارد. هنگامی که شما آن را در دست خود دارید، ممکن است گره های Heberden انتشار یابد. این وضعیت معمولا یکی از واضح ترین علائم است که فرد در معرض ابتلا به آرتروز است.
گره های Heberden
گره های Heberden، تورمهای استخوانی هستند که به سبب استئوآرتریت دست شماست. این بیماری توسط پزشک ویلیام هیبردن، ارشد، در سال 1700، نامگذاری شدند.
این رشد استخوانی معمولا بر روی مفاصل انگشتی نزدیکترین بند انگشت است که همچنین مفاصل بین فالانژال دیستال نامیده می شود. تورم مشابهی که در مفاصل پایین تر قرار دارد یا مفاصل پروگزیمال بین فالانگالی، گره های بوچارد نامیده می شود.
گره های Heberden به چه علت به وجود می آیند؟
استئوآرتریت معمولا در ستون فقرات، زانوها، باسن و انگشتان رخ می دهد. این عارضه به طور خاص سبب نرمی غضروف مفاصل می شود که سطح استخوان ها را محافظت می کند. استئوآرتریت ممکن است به علت سایش و پارگی غضروف در این مناطق اتفاق بیفتد که همراه با پیری یا به علت آسیب دیده است.
در مورد گره های Heberden، تورم و پیچ خوردگی عمومی در مفاصل انگشت شما به وجود می آید که سبب نرمی غضروف می شود و شروع به تجزیه و یا پوشش آن ناحیه می کند. غضروف در نهایت درشت می شود و نمی تواند از استخوان های شما محافظت کند که تا مفاصل روی همدیگر قرار گیرد. این فرایند استخوان های موجود را از بین می برد و اغلب موجب درد شدید می شود. همانطور که غضروف به رشد خود ادامه می دهد، استخوان جدید در کنار استخوان موجود به شکل گره ها رشد می کند.
تا زمانی که گره ها ظاهر شوند، انگشتان شما ممکن است سفت شوند و درد کاهش یابد. گره های Heberden پس از آسیب های جدی و جدی رخ می دهند، بنابراین اغلب آنها نشانه استئوآرتریت پیشرفته مورد توجه قرار می گیرند.
علائم و نشانه های گره هبردن
اگر گره های Heberden را داشته باشید، می توانید به وضوح آنها را با بررسی مفصل های انتهای انگشتان خود ببینید. رشد کوچک استخوان ممکن است تا نزدیک ناخن شما گسترش یابد. در بسیاری از موارد، انگشتانتان ممکن است به شکل گره پیچ خورده یا پیچیده شوند.
علائم عبارتند از:
-
از دست دادن حرکت
-
درد
-
ورم
-
سختی در محل گره
بعضی موارد از گره های Heberden ممکن است بدون علامت باشد، یا بصورت خفیف یا با چند علائم ایجاد شود.
اگر شما دارای گره های Heberden هستید، ممکن است انجام بعضی از کارهایی که نیاز به گرفتن یا جارو کردن دارند مانند چرخاندن کلید اتومبیل دچار مشکل شوید.
شما ممکن است در فعالیت های روزانه خود محدودیت داشته باشید و ممکن است در شغل خود یا کارهای خانگی به مشکل مواجه شوید. به دلایل مذکور ممکن است مشکلات سلامت روان مانند افسردگی و اضطراب را تجربه کنید.
عوامل خطر
استئوآرتریت شایعترین نوع آرتروز است که در ایالات متحده روی بیش از 20 میلیون نفر تاثیر می گذارد. این بیماری در میان سالمندان رایج است، اما گاهی اوقات در افراد بالای 40 سال یا حتی جوانتر رخ می دهد.
زنان بیشتر از مردان دچار گره های Heberden و گره های بوچارد هستند. در واقع، زنان مبتلا به استئوآرتریت 10 برابر بیشتر از مردان به این گره ها نسبت به مبتلا هستند.
اگر سابقه خانوادگی دارید، احتمال ابتلا به گره های Heberden را نیز دارید. چاقی نیز یک عامل خطر است. اگر ورزشکارید یا یک شغل فیزیکی دارید، خطر شما نیز افزایش می یاابتلای شما را افزایش می دهد.
سایر عوامل خطر عبارتند از:
-
شرایط ارثی، مانند مفاصل ناقص
-
بیماری هایی که شامل تغییر غضروف مانند آرتریت روماتوئید و نقرس هستند
گزینه های درمان
در حال حاضر درمان برای استئوآرتریت یا شرایط مرتبط با آن وجود ندارد. درمان گره هبردن ممکن است متفاوت باشد.
اهداف درمان عبارتند از:
-
تسکین درد
-
بازگرداندن عملکرد مشترک
گزینه های درمان شما بستگی به تاریخ پزشکی و داروهای جاری شما دارد.
تغییر سبک زندگی
ورزش یکی از مؤثرترین درمان ها برای استئوآرتریت است. فعالیت بدنی می تواند باعث کاهش درد و بهبود قدرت و انعطاف پذیری شود. فعال بودن ممکن است با احساس افسردگی همراه باشد که ممکن است همراه با این وضعیت باشد.
پزشک شما به میزان مناسب انواع ورزش هایی که کمک به حفظ سلامتی و مدیریت این بیماری میکند را تجویز می کند.
شما ممکن است به دلیل حرکت محدود یا احساس سفتی در انگشتان خود نیاز به مراجعه به پزشک یا فیزیوتراپی داشته باشید تا بتوانید روش های جدید انجام فعالیت های روزانه را یاد بگیرید. این روش های جایگزین برای کنترل فشار و درد بیش از حد است.
اگر دچار اضافه وزن یا چاقی هستید، پزشک ممکن است شما را به تغییر در رژیم را نیز تشویق کند. ممکن است به یک متخصص تغذیه مراجعه کنید تا به شما در ایجاد الگوهای غذا خوردن سالم تر کمک کند که در پی آن منجر به کاهش وزن شود. این روش توانایی شما را برای انجام حرکات روزمره افزایش می دهد.
داروها
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) مانند آسپیرین (بوفرین) یا ایبوپروفن (Advil) ممکن است به درمان درد و التهاب کمک کند. بسیاری از افراد بدون عوارض جانبی از NSAID استفاده می کنند. با این حال، NSAID ها می توانند عوارض جانبی جدی مانند نارسایی قلبی، آسیب کلیه و خونریزی روده ای داشته باشند.
مهار کننده های COX-2 نوع دیگری از NSAID ها هستند. آنها عوارض جانبی کمتری دارند اما گران تر از آسپیرین و ایبوپروفن هستند.
همچنین ژل و یا کرم های بدون نسخه ممکن است به تسکین ناراحتی شما کمک کند.
علاوه بر این، ممکن است پزشک تزریق کورتیکواسترویید را انجام دهد. این کار می تواند در طولانی مدت برای کاهش درد مفاصل مفید باشد.
داروهای دیگر ممکن است شامل داروهای ضد افسردگی برای کمک به کاهش غم و اندوه یا احساس ناامیدی در ارتباط با استئوآرتریت باشد.
کارهای دیگری که موجب تسکین طولانی مدت و حتی قطع درد می شود عبارتند از:
اوزون تراپی: تزریق گاز اوزون به ناحیه مربوطه که ممکن نیاز به چند جلسه داشته باشد ولی یکی از بی عارضه ترین راه هاست.
بلاک عصب: در موارد شدید این روش صورت میگیرد و همانند خاموش کردن سنسور خطر یک ناحیه عمل می کند.
رادیوفرکوئنسی یا RF: درمان با استفاده از تاباندن امواج رادیو فرکوئنسی صورت می گیرد و طیف گسترده ای دارد.
ولی به طور کل روش های بالا برای کاهش و از بین رفتن درد است و بهترین درمان درمان آرتروز است که درمان قطعی نیست.
عمل جراحی
درمان جراحی معمولا به عنوان آخرین راه حل مورد استفاده قرار می گیرد پس از درمان های معمول درمان ناموفق بوده و به ندرت انجام می شود.
درمان جراحی برای مدیریت گره هابردن و استئوآرتریت عموما شامل موارد زیر است:
-
حذف رشد بیش از حد استخوان
-
بازسازی مشترک
-
همجوشی مفصلی، که باعث اتصال استخوان به مفصل می شود و حرکت را در انگشت خود کاهش می دهد
دیدن دکتر شما
قبل از شروع هرگونه درمان، شما باید به صورت کامل توسط پزشکتان معاینه شوید. پزشک سابقه پزشکی و داروها را ارزیابی خواهد کرد و به شما یک معاینه فیزیکی داده خواهد شد.
اگر سالخورده هستید، پزشک به احتمال زیاد سعی خواهد کرد تشخیص دهد بیماری دیگری با علائم مشابه دارید یا خیر. ترکیبی از سوابق بالینی، معاینه فیزیکی، یافته های آزمایشگاهی و تکنیک های تصویربرداری می تواند به تشخیص پزشک شما کمک کند.
پس از تشخیص، پزشک شما اطلاعاتی در مورد این بیماری را ارائه می دهد و یک برنامه درمانی مخصوص را برای شما اجرا می کند.