عضله استرنوکلیدوماستوئید در کنار گردن قرار دارد. این عضله مستعد ابتلا به سندروم درد میوفیشیال است. در این سندروم ها نقاط ماشه ای در عضله تشکیل می شوند که با لمس یا تحریک فیزیکی آن ها کل عضله درد می گیرد. آسیب دیدگی های ناشی از خم کردن بیش از حد گردن و آسیب های میکروسکوپی تکرار شونده مانند حمل کردن روزانه کوله پشتی می توانند باعث به وجود آمدن این سندورم شوند.
نقاط ماشه ای:
مشخصه اصلی سندروم های درد میوفیشیال حس کردن نقاط ماشه ای در معاینه فیزیکی است. با اینکه این نقاط روی عضله قرار دارند اما معمولا درد احساس شده توسط بیمار، درد ارجاعی به دیگر نقاط مانند بالای گردن، فک تحتانی، صورت و ناحیه گیجگاهی است.
نقاط ماشه ای و محل احساس شدن درد های ارجاعی:
این درد ارجاعی می تواند باعث طولانی شدن فرآیند تشخیص، تشخیص نادرست و یا درمان نامناسب شود. با تحریک نقاط نه تنها بیمار احساس درد منطقه ای می کند بلکه درد ارجاعی به دیگر نقاط بدن نیز دارد. علاوه بر درد منطقه ای و ارجاعی معمولا به دلیل شدت درد بیمار به طور ناخودآگاه و رفلکسی عضو مصدوم را از محرک فیزیکی که باعث فعال شدن نطه ماشه ای شده است دور می کند.
با اینکه تمام تظاهرات بالینی این سندروم شناخته شده است، اما هنوز دلیل اصلی ایجاد شدن بیماری نامشخص است. تئوری های مختلفی وجود دارد که وجه مشترک تمام آن ها ایجاد شدن نقاط ماشه ای به دلیل آسیب دیدگی های میکروسکوپی عضله است. این آسیب دیدگی ها می توانند طی یک حادثه اتفاق بی افتند یا طی زمان و با فعالیت هایی که به طور مکرر به عضله فشار وارد می کنند.
علاوه بر آسیب های میکروسکوپی عوامل دیگری نیز می توانند فرد را مستعد ابتلا به این سندروم قرار دهند. به عنوان مثال فردی که در تعطیلات آخر هفته فعالیت ورزشی سنگین انجام می دهد، مستعد ابتلا به انواع سندروم های درد میوفیشیال است. نحوه نشستن غلط پشت کامپیوتر، در هنگام رانندگی یا تماشای تلویزیون نیز از می توانند باعث ابتلا فرد به این سندروم شوند. آسیب دیدگی های قبلی بیمار که باعث عملکرد غیر طبیعی عضله می شوند نیز می توانند یکی از دلایل بیمار شدن فرد باشند. تمام این موارد اگر با وضعیت تغذیه نامناسب، اختلالات جسمی و روانی مانند استرس و افسردگی مزمن همراه شوند، احتمال ابتلا فرد به این سندروم ها را افزایش می دهند.
سفتی بیش از حد عضله و ضعف بیمار معمولا با دیگر علائم بیماری همراه می شوند که باعث ناتوانی بیشتر بیمار و پیچیده شدن درمان می شوند. سندروم های درد میوفیشیال می توانند به تنهایی اتفاق بیافتند یا با دیگر بیماری ها مانند رادیکولوپاتی (وارد شدن فشار روی اعصاب خارج شده از نخاع توسط مهره های ستون فقرات) و سندروم های درد مخصوص منطقه درگیر شده همراه شوند. در بسیاری از موارد فرد مبتلا به سندورم درد میوفیشیال از بیماری های روانی مانند افسردگی نیز رنج می برد. درمان این اختلالات روانی باید به عنوان بخش مهمی از برنامه درمانی این سندروم ها مد نظر قرار گیرد.
انجام تزریق:
آماده سازی دقیق بیمار قبل از تزریق میزان موفقیت را بالا می برد. محل تزریق داخل نقطه ماشی اصلی است و به مناطقی که درد ارجاعی در آن ها احساس می شوند کاری نداریم. باید توجه داشت که برای درمان سندروم های درد میوفیشیال معمولا بیش از 1 روش درمانی لازم است تا بیمار کاملا درمان شود.
برای انجام تزریق بیمار به پشت روی تخت معاینه به گونه ای می خوابد که عضلات گردن ریلکس شوند و پزشک محل نقطه ماشه را پیدا می کند و تزریق را داخل آن انجام می دهد.
عوارض جانبی احتمالی:
نزدیک بودن نقاط ماشه ای در سندورم استرنوکلیدوماستوئید به اعصاب خارج شده از نخاع گردنی و سیاهرگ های اصلی گردن دقت دوچندان پزشک را الزامی می کند. همچنین شریان اصلی خونرسان به مغز نیز در این ناحیه قرار دارد و تزریق کوچکترین مقدار ماده بی حسی داخل این شریان می تواند باعث تشنج بیمار شود. تعدادی از بیماران بعد از تزریق افزایش درد خواهند داشت که این درد به دلیل ورود سوزن به گردن است و به همراه درد اصلی بیماری بعد از مدتی از بین می روند. در صورت ورود بیش از حد سوزن به قسمت تحتانی گردن احتمال سوراخ شدن پرده جنب پوشاننده نوک ریه وجود دارد. اگر این عارضه در یک سمت گردن اتفاق بی افتد و بیمار از بیماری تنفسی خاصی رنج نبرد، این اتفاق خطرناک نمی باشد.