عضله ترس ماژور در پشت کتف قرار دارد و یک سر آن که استخوان کتف و دیگری به استخوان بازو متصل است. وظیفه عضله ترس ماژور به سمت عقب بردن استخوان بازو است و چرخاندن دست به سمت داخل است. این عضله مستعد ابتلا به سندروم درد میوفیشیال است. در این سندروم ها نقاط ماشه ای در عضله تشکیل می شوند که با لمس یا تحریک فیزیکی آن ها کل عضله درد می گیرد. فعالیت هایی که نیاز به چرخاندن مداوم دست نیاز دارند مانند کار با پیچ گوشتی و آسیب های میکروسکوپی تکرار شونده که طی این حرکات به عضله ترس ماژور وارد می شود می توانند باعث به وجود آمدن این سندورم شوند. وارد شدن ضربه به کتف در حوادث رانندگی یا طی ورزش هایی فوتبال نیز می توانند باعث ابتلا فرد به سندروم ترس ماژور شوند.
محل نقطه ماشه ای در سندورم ترس ماژور (نقطه آبی) و محل احساس شدن درد ارجاعی (نقاط قرمز):
مشخصه اصلی سندروم های درد میوفیشیال حس کردن نقاط ماشه ای در معاینه فیزیکی است. با اینکه این نقاط روی عضله قرار دارند (در جلوی سینه) اما معمولا درد احساس شده توسط بیمار، درد ارجاعی به نواحی دیگر مانند شانه، پشت بازو و ساعد است.
این درد ارجاعی می تواند باعث طولانی شدن فرآیند تشخیص، تشخیص نادرست و یا درمان نامناسب شود. با تحریک نقاط نه تنها بیمار احساس درد منطقه ای می کند بلکه درد ارجاعی به دیگر نقاط بدن نیز دارد. علاوه بر درد منطقه ای و ارجاعی معمولا به دلیل شدت درد بیمار به طور ناخودآگاه و رفلکسی عضو مصدوم را از محرک فیزیکی که باعث فعال شدن نطه ماشه ای شده است دور می کند.
با اینکه تمام تظاهرات بالینی این سندروم شناخته شده است، اما هنوز دلیل اصلی ایجاد شدن بیماری نامشخص است. تئوری های مختلفی وجود دارد که وجه مشترک تمام آن ها ایجاد شدن نقاط ماشه ای به دلیل آسیب دیدگی های میکروسکوپی عضله است. این آسیب دیدگی ها می توانند طی یک حادثه اتفاق بی افتند یا طی زمان و با فعالیت هایی که به طور مکرر به عضله فشار وارد می کنند.
علاوه بر آسیب های میکروسکوپی عوامل دیگری نیز می توانند فرد را مستعد ابتلا به این سندروم قرار دهند. به عنوان مثال فردی که در تعطیلات آخر هفته فعالیت ورزشی سنگین انجام می دهد، مستعد ابتلا به انواع سندروم های درد میوفیشیال است. نحوه نشستن غلط پشت کامپیوتر، در هنگام رانندگی یا تماشای تلویزیون نیز از می توانند باعث ابتلا فرد به این سندروم شوند. آسیب دیدگی های قبلی بیمار که باعث عملکرد غیر طبیعی عضله می شوند نیز می توانند یکی از دلایل بیمار شدن فرد باشند. تمام این موارد اگر با وضعیت تغذیه نامناسب، اختلالات جسمی و روانی مانند استرس و افسردگی مزمن همراه شوند، احتمال ابتلا فرد به این سندروم ها را افزایش می دهند.
سفتی بیش از حد عضله و ضعف بیمار معمولا با دیگر علائم بیماری همراه می شوند که باعث ناتوانی بیشتر بیمار و پیچیده شدن درمان می شوند. سندروم های درد میوفیشیال می توانند به تنهایی اتفاق بیافتند یا با دیگر بیماری ها مانند رادیکولوپاتی (وارد شدن فشار روی اعصاب خارج شده از نخاع توسط مهره های ستون فقرات) و سندروم های درد مخصوص منطقه درگیر شده همراه شوند. در بسیاری از موارد فرد مبتلا به سندورم درد میوفیشیال از بیماری های روانی مانند افسردگی نیز رنج می برد. درمان این اختلالات روانی باید به عنوان بخش مهمی از برنامه درمانی این سندروم ها مد نظر قرار گیرد.
انجام تزریق:
آماده سازی دقیق بیمار قبل از تزریق میزان موفقیت را بالا می برد. محل تزریق داخل نقطه ماشی اصلی است و به مناطقی که درد ارجاعی در آن ها احساس می شوند کاری نداریم. باید توجه داشت که برای درمان سندروم های درد میوفیشیال معمولا بیش از 1 روش درمانی لازم است تا بیمار کاملا درمان شود.
برای انجام تزریق بیمار به شکم روی تخت معاینه به گونه ای می خوابد که عضلات شانه ریلکس شوند و پزشک محل نقطه ماشه را پیدا می کند و تزریق را داخل نقطه ماشه ای انجام می دهد.
عوارض جانبی احتمالی:
یکی از اعصاب اصلی شانه دقیقا از دور این عضله عبور می کند. باید توجه کرد که سوزن آسیبی به این عصب نرساند. تعداد زیادی از بیماران بعد از انجام تزریق افزایش درد موقت خواهند داشت که به دلیل ورود سوزن به بافت های کتف است. این درد و درد اصلی بیماری بعد از مدتی از بین می روند.