دررفتگی و جابجایی کشکک زانو

یکی از اشکال آسیب‌دیدگی مفصل زانو، دررفتگی زانو (در محل اتصال دو استخوان) است که در نتیجه آن استخوان‌ها از محل خود خارج می‌شوند. در صورت دررفتگی یا نیمه دررفتگی زانو، مفصل زانو به طور موقت بی‌تحرک مانده و از شکل طبیعی خود خارج می‌شود. زمانی که استخوان‌های تشکیل‌دهنده زانو از محل خود خارج شوند، دررفتگی یا نیمه دررفتگی زانو رخ می‌دهد. رباط‌ها نوارهای قوی‌ای هستند که استخوان‌ها را در جای خود نگه داشته‌اند. پایداری استخوان در محل صحیح خود به کمک رباط‌ ایجاد می‌شود. پارگی رباط‌ها ممکن است باعث دررفتگی یا نیمه دررفتگی استخوان‌ها شود. نیمه دررفتگی زانو اصطلاحی است که برای دررفتگی جزئی زانو به کار برده می‌شود. پارگی رباط‌های کشکک زانو (پاتلا) نیز ممکن است در اثر برخی از آسیب‌دیدگی‌ها رخ دهد.

علل

برخی از عوامل شایع دررفتگی زانو عبارتند از:

* تصادفات موتوری که باعث وارد آمدن ضربه به زانو و دررفتگی، نیمه دررفتگی یا انحراف کشکک زانو می‌شوند.

* تصادف اتومبیل با عابر پیاده

* زمین خوردن: خطر دررفتگی مفصل زانو در نتیجه زمین خوردن و انتقال وزن بدن روی زانوها در هنگام زمین خوردن و چرخش ناگهانی زانو در هنگام زمین خوردن وجود دارد.

* آسیب‌دیدگی‌های صنعتی

* آسیب‌دیدگی‌های ورزشی که بسیار شایع بوده و باعث دررفتگی یا نیمه دررفتگی زانو می‌شوند.

* وراثت: برخی رباط‌ها در برخی افراد از بدو تولد سست بوده و مستعد آسیب‌دیدگی هستند.

علائم و نشانه‌ها

* آسیب‌دیدگی که باعث درد شدید و ناگهانی زانو می‌شود.

* تغییر شکل مفصل

* علائم ورم ناگهانی در زانو

* کبودی سریع

* افرادی که دچار دررفتگی زانو شده‌اند در حرکت دادن زانو ناتوان بوده و زانوی آنها خالی می‌کند.

*ناتوانی در تحمل وزن

* اگر علائمی از بی‌حسی در ساق پا یا روی پا به دلیل دررفتگی یا نیمه دررفتگی زانو ایجاد شده نشان‌دهنده آسیب‌دیدگی شدید عصب است.

* علائم عدم وجود نبض در پا یا رنگ‌پریدگی و سرد بودن پاها نشانه آسیب‌دیدگی عروق خونی است.

طبقه‌بندی

بر اساس جهت دررفتگی استخوان تیبیا، دررفتگی و نیمه دررفتگی زانو به شرح زیر طبقه‌بندی می‌شوند:

* در رفتگی قدامی زانو: یک نوع دررفتگی شایع زانو بوده و به دلیل کشیدگی زیاد ایجاد می‌شود. ممکن است پارگی رباط صلیبی خلفی نیز اتفاق بیفتد. کشش ممکن است باعث آسیب‌دیدگی عروق و آسیب‌دیدگی انتیمال عمومی شود.

* در رفتگی خلفی زانو: دومین نوع دررفتگی زانو، دررفتگی خلفی زانو به دلیل خمش محوری زانو (آسیب داشبورد) است. احتمال پاره شدن شریان پاپلیتال در این نوع از دررفتگی زیاد است.

* در رفتگی جانبی زانو: به دلیل والگوس یا فشار واروس اتفاق می‌افتد. پارگی رباط صلیبی قدامی و رباط صلیبی خلفی نیز معمولاً در این نوع آسیب‌دیدگی دیده می‌شود. احتمال آسیب‌دیدگی عصب پرونئال در این نوع دررفتگی زیاد است.

* در رفتگی میانی زانو: والگوس یا فشار واروس. پارگی رباط صلیبی قدامی و رباط صلیبی خلفی

* در رفتگی چرخشی زانو: شایع‌ترین نوع دررفتگی بوده و معمولاً غیرقابل‌تقلیل است.

عوارض جانبی

عوارض ناشی از دررفتگی و نیمه دررفتگی زانو عبارتند از:

یکی از عوارض شایع دررفتگی زانو، پارگی تاندون‌ها، رباط‌ها و تقویت عضلات در مفصل آسیب‌دیده است.
آسیب‌دیدگی عروق خونی با عصب‌ها در اطراف مفصل زانو
در صورتی که دررفتگی زانو شدید باشد یا دررفتگی مکرراً ایجاد شده باشد، احتمال آسیب‌دیدگی‌های دیگر نیز وجود دارد.
با افزایش سن، آرتروز بر مفصل زانو تأثیر می‌گذارد.

تشخیص

پزشک با استفاده از روش‌های زیر آسیب‌دیدگی را ارزیابی کرده که انتخاب روش به ظاهر در رفتگی یا نیمه دررفتگی زانو بستگی دارد.

اشعه ایکس: برای مشخص شدن شکستگی یا عدم شکستگی استخوان
معاینه عصب‌ها: شما می‌توانید حس لامسه را ارزیابی کرده و بررسی کنید که آیا برخی از گروه عضلات در زمان تست عصب کار می‌کنند یا نه.
ارزیابی نبض: عروق زانو ممکن است در اثر دررفتگی زانو آسیب ببینند. پزشک باید نبض را در پا مورد بررسی قرار دهد.
عکس‌برداری به وسیله اشعه ایکس از عروق: آسیب‌دیدگی عروق ممکن است به کمک عکس‌برداری به وسیله اشعه ایکس مشخص می‌شود.

درمان

جا انداختن

ممکن است پزشک برخی مانورهای ملایم را برای کمک به جاانداختن زانو در محل مناسب و صحیح امتحان کند. درد و ورم مشخص می‌کند که آیا قبل از انجام این فرایند شما نیاز به بیهوشی دارید یا نه.

بی‌تحرک نگه داشتن زانو

پزشک با استفاده از اسلینگ یا اسپلینت به مدت چند هفته پس از جاانداختن زانو آن را بدون تحرک نگه می‌دارد. میزان گستردگی آسیب‌دیدگی عصب، بافت‌های محافظ و عروق خونی، مدت زمان استفاده از اسلینگ یا اسپلینت را مشخص می‌کند.

مسکن

ایبوپروفن (آدویل، موترین و...)، استامینوفن (تایلنول) و ناپروکسن (آلیو) داروهای بدون نیاز به نسخه پزشک هستند که به کاهش درد کمک می‌کنند.

گرما درمانی و سرما درمانی

درد و التهاب در مفصل آسیب‌دیده ممکن است با استفاده از یخ روی قسمت آسیب‌دیده کاهش یابد. انجام این فرایند به مدت یکی دو ساعت در دو روز اول پس از آسیب‌دیدگی می‌تواند مؤثر باشد. درد و گرفتگی عضلات را می‌توان 2 تا 3 روز پس از برطرف شدن التهاب با گرم کردن ناحیه آسیب‌دیده کاهش داد. هر مرتبه گرم کردن قسمت آسیب‌دیده نباید بیش از 20 دقیقه طول بکشد.