اسلیپ یا لغزش اپیفیز سر فمور وضعیتی از مفصل فمور(هیپ) است که در نوجوانان و کودکانی که هنوز در حال رشد هستند رخ می دهد. به دلایلی که به خوبی درک نمی شود، قسمت توپی سر ران بر روی گردن استخوان در جهت پشت حرکت میکند. این وضعیت باعث درد، محدودیت حرکت، لنگش و بی ثباتی در مفصل ران آسیب دیده می شود. این حالت معمولا در طول زمان به تدریج پیشرفت میکند و در پسران رایج تر از دختران است.
آناتومی
مفصل لگن یک مفصل توپی و کاسه است. کاسه توسط استابولوم تشکیل شده است که بخشی از استخوان لگن بزرگ است. قسمت توپی سر فموراست که انتهای فوقانی استخوان ران است.
مانند دیگر استخوان های طویل در بدن، استخوان ران از مرکز به خارج رشد نمی کند. در عوض، رشد در هر انتهای استخوان در اطراف ناحیه ای از غضروف در حال رشد به نام صفحه رشد (فیز) رخ می دهد.
صفحات رشد بین قسمت گسترده ای از شافت استخوان (متافیز) و انتهای استخوان (اپیفیز) قرار دارند. اپیفیز در انتهای فوقانی ران، مرکز رشدی است که در نهایت سر فمورا را تشکیل میدهد.
توصیف
اسلیپ شایعترین اختلال مفصل ران در نوجوانان است. در SCFE، اپیفیز، یا سر استخوان ران ، به پایین و عقب نسبت به گردن استخوان جابجا میشود. SCFE معمولا در دوره های رشد سریع، بلافاصله پس از شروع بلوغ، ایجاد میشود. در پسران، این امر معمولا بین سنین ۱۲ تا ۱۶ سالگی اتفاق می افتد؛ در دختران بین ۱۰ تا ۱۴ سالگی بیشتر دیده میشود.
در بعضی مواقع اسلیپ بصورت ناگهانی پس از یک سقوط یا ترومای جزئی اتفاق می افتد. با این حال، اغلب اوقات این وضعیت به تدریج طی چند هفته یا چند ماه، بدون سابقه ضربه قبلی ایجاد می شود.
اسلیپ اغلب بر اساس این که آیا بیمار قادر به تحمل وزن در لگن آسیب دیده است بدو نوع توصیف می شود. دانستن نوع اسلیپ به پزشک شما کمک خواهد کرد که نوع درمان را تعیین کند.
انواع اسلیپ عبارتند از:
* اسلیپ پایدار. در اسلیپ پایدار، بیمار قادر به راه رفتن یا تحمل وزن بر روی لگن آسیب دیده، با یا بدون عصا می باشد. اکثر بیماران اسلیپ از نوع پایدار هستند.
* SCFE ناپایدار. این لغزش شدیدتر است. بیمار نمیتواند حتی با عصا راه برود یا وزنش را تحمل کند. اسلیپ ناپایدارنیاز به درمان فوری دارد. عوارض ناشی از اسلیپ در بیماران مبتلا به لغزشهای ناپایدار رایجتر است.
اسلیپ معمولا تنها در یک طرف رخ می دهد؛ با این حال، در ۴۰ درصد از بیماران (به ویژه کسانی که سن کمتر از ۱۰ سال دارند) اسلیپ در طرف مقابل ، معمولا در عرض ۱۸ ماه رخ می دهد.
علت
علت اسلیپ مشخص نیست. این بیماری در شرایط رشد احتمال بروز بیشتری داشته و در پسران بیشتر از دختران شایع است.
عوامل خطرساز که سبب افزایش احتمال ابتلا به این بیماری می شوند عبارتند از:
* وزن بیش از حد و یا چاقی – بیشتر بیماران وزن بیشتری از همسن و سال های خود دارند.
* تاریخچه خانواده از اسلیپ
* یک اختلال غدد درون ریز یا متابولیک مانند پرکاری تیروئید – این احتمال بیشتر به عنوان یک عامل برای بیماران مسن تر یا جوانتر از محدوده معمول سنی بیماری اسلیپ (۱۰ تا ۱۶ سال) می باشد
علائم
علائم اسلیپ بسته به شدت بیماری متفاوت است.
بیمار با اسلیپ خفیف یا پایدار معمولا چندین هفته یا چند ماه درد متناوب در کشاله ران، لگن، زانو و یا ران دارد. این درد معمولا با فعالیت بدتر می شود. بیمار ممکن است بعد از یک دوره فعالیت با لنگش، قدم بزند یا بدود.
دراسلیپ شدید یا ناپایدار، علائم ممکنست شامل:
* شروع ناگهانی درد، اغلب پس از سقوط یا آسیب
* ناتوانی در قدم زدن یا تحمل وزن در پای آسیب دیده
* چرخش بیرونی (چرخش خارجی) پای آسیب دیده
* اختلاف در طول پا- ممکن است پای آسیب دیده کوتاه تر از پای مخالف ظاهر شود