بلاک عصب رادیال (Radial) در مچ دست: بلاک به معنی قطع کردن مسیر درد است و هم کاربرد درمانی و هم کاربرد تشخیصی دارد و با تزریق مواد بی حسی و در مواردی همراه با کورتیکواستروئید انجام می شود. شبکه عصبی بازویی از به هم پیوستن 5 عدد از اعصاب نخاعی گردنی (اعصابی که مستقیما از نخاع گردنی خارج می شوند) تشکیل می شود. سه شاخه اصلی از این شبکه خارج می شوند که در ادامه خود آن ها هم به شاخه های متعددی تقسیم می شوند و عصب دهی حسی و حرکتی کل بازو، ساعد و دست را تامین می کنند. عصب رادیال از شبکه بازویی در کنار گردن منشا می گیرد و همراه با شریان آگزیلاری (Axillary) وارد حرفه زیر بغل می شود و سپس به پشت بازو می رود، داخل شیاری در پشت استخوان بازو به سمت آرنج حرکت می کند و سپس از سمت خارجی آرنج به سمت پشت ساعد می رود. این عصب دو شاخه اصلی سطحی (Superficial) و عمقی (Deep) تقسیم می شود. شاخه سطحی حس نواحی پشت بازو و پشت ساعد و پشت دست و پشت انگشتان شست و اشاره و میانی و حلقه را تامین می کند. شاخه عمقی مسئول عصب دهی به عضلات پشت ساعد است که این عضلات مسئول باز کردن انگشتان و مچ هستند. شاخه سطحی این عصب از سمت کناری انگشت شست به پشت دست می رود و در سطح مچ دست در کنار تاندون عضله فلکسور کارپی رادیالیس (flexor carpi radialis) قرار دارد. پزشک از این حالت آناتومیک برای مشخص کردن محل عصب رادیال استفاده می کند. کاربرد ها: برخلاف بلاک اعصاب اولنار و مدین در مچ دست، معمولا از این بلاک به عنوان مکملی برای بلاک شبکه بازویی، زمانی که نیاز به بی حسی بیشتر در ناحیه پشت دست است، استفاده می شود. دیگر کاربرد این بلاک تشخیص منشا و درمان درد های ناحیه عصب دهی شده توسط عصب رادیال است. کاربرد تشخیصی به این صورت است که اگر درد بیمار بعد از انجام بلاک کنترل شود یعنی این عصب مسئول انتقال پیام های درد بوده است. دیگر کاربرد این بلاک کنترل درد های حاد و اورژانسی است. یکی از کاربرد های اصلی این بلاک درمان نورالژی (اختلال عصبی) رادیال در سطح مچ است. این بیماری معمولا به دلیل سفت بستن ساعت مچی اتفاق می افتد و باعث درد و احساس گزگز در پشت انگشتان شست و اشاره و میانی و نیمی از انگشت حلقه می شود. اگر بیمار نیاز به بلاک دائمی (تخریب عصب) برای کنترل درد داشته باشد، می توان با انجام بلاک موقت تاثیر بلاک دائمی را پیشبینی کرد. در بلاک دائمی به جای تزریق مواد بی حسی، از مواد کشنده عصب استفاده می شود و یا از سوزنی استفاده می شود که به جای تزریق، با تولید امواج رادیویی عصب را تخریب می کنند. نحوه انجام بلاک: بیمار به پشت می خوابد، بازو در کنار بدن به صورتی که کف دست بیمار بالا باشد، قرار می گیرد. سپس با قرار دادن حوله کوچکی زیر پشت دست بیمار، آرنج کمی خم می شود تا عضلات ریلکس شوند. سپس از بیمار خواسته می شود تا مج دست خود را خم کند و پزشک با لمس مج دست محل تاندون عضله فلکسور کارپی رادیالیس و محل تزریق را مشخص می کند. محل تزریق حدودا 5 میلی متر در سمت خارجی این عضله است. بعد از استریل کردن پوست بیمار با الکل یا بتادین، سوزن وارد پوست می شود. به محض رسیدن سوزن به عصب رادیال بیمار احساس گزگز می کند و با بیان این حالت پزشک از درست بودن محل سوزن مطمئن می شود. در نهایت تزریق انجام می شود. سپس از بیمار خواسته می شود تا دستش را بچرخاند و یک تزریق دیگر، این بار به صورت زیر جلدی، در محل شاخه خلفی (به سمت پشت دست) عصب اولنار انجام می شود. عوارض جانبی احتمالی: این بلاک جزو بلاک های نسبتا امن است. شایع ترین عارضه این بلاک تزریق داخل عروق، که باعث مسمومیت موقتی بیمار، و آسیب دیدن عصب با نوک سوزن، که باعث احساس سوزش می شود، است. هر دوی این عوارض نادر هستند و به راختی با دقت در درست بودن محل نوک سوزن می توان از آن ها جلوگیری کرد. عارضه دیگر این بلاک ایجاد کبودی یا هماتوم (تجمع خون در بافت) است که به دلیل پرخون بودن بافت اتفاق می افتد. اما می توان با وارد کردن فشار بعد از انجام بلاک روی محل تزریق جلوی این عوارض را گرفت. استفاده از سوزن های نازک هم باعث کاهش احتمال تشکیل هماتوم می شود. همچنین می توان از پک های سرمازا استفاده کرد. این پک ها درد بعد از تزریق را هم کاهش می دهند. ایجاد عفونت بعد از تزریق نادر است و می توان با استفاده از وسایل استریل و شستن محل تزریق با بتادین قبل از ورود سوزن به راحتی جلوی آن را گرفت.