بلاک به معنی قطع کردن مسیر درد است و هم کاربرد درمانی و هم کاربرد تشخیصی دارد و با تزریق مواد بی حسی و در مواردی همراه با کورتیکواستروئید برای کاهش التهاب انجام می شود. آناتومی اعصاب اینترکوستال اعصاب بین دنده ای مستقیما از نخاع در پشت قفسه سینه منشا می گیرند. هر کدام از این اعصاب 4 شاخه دارند: یک شاخه کوتاه به گانگلیون های سمپاتیکی (sympathetic ganglion) در جلوی ستون فقرات سینه ای، یک شاخه خلفی سطحی (posterior cutaneous) که به پوست و عضلات پشت و کنار ستون فقرات عصب دهی می کند، یک شاخه کناری سطحی (lateral cutaneous) که از بین دند ها به سمت جلو حرکت می کند و بی عضلات و پوست ناحیه کناری ثقسه سینه عصب دهی می کند، و در نهایت یک شاخه قدامی سطحی (anterior cutaneous) که از بین دنده ها تا جلوی قفسه سینه می آید به قسمت جلویی قفسه سینه عصب دهی می کند. ندرتا ممکن است شاخه های انتهایی اعصاب بین دنده ای به سمت مقابل بروند و قسمتی از حس سمت مقابل قفسه سینه را هم تامیین کنند. اعصاب بین دنده ای پایین تر به قسمتی از دیواره شکم هم عصب دهی می کنند. کاربردها: از این بلاک برای تشخیص منشا سندروم های درد در دیواره قفسه سینه و دیواره قسمت بالایی شکم و ستون فقرات سینه ای استفاده می شود. بسته به محل انجام انجام بلاک و با توجه به پاسخ دادن یا عدم پاسخ بیمار به بلاک می توان منشا درد را مشخص کرد، به این صورت که درصورت کنترل شدن درد، پیام های درد از عصب اینترکوستال ای که بلاک شده است منتقل می شدند. دیگر کاربرد این بلاک کنترل درد های حاد و اورژانسی مانند درد های ناشی از شکستگی مهره ها، هرپس زوستر (زونا) و سرطان دیواره قفسه سینه و قسمت بالایی شکم است. این بلاک برای کنترل درد های بعد از توراکوتومی، درد های ناشی از نورالژی (اختلال) بعد از هرپس، و درد های ناشی از تهاجم تومور سرطانی به کبد هم استفاده می شود. بلاک دائمی اعصاب اینترکوکستال برای کنترل درد های سرطانی پیشرفته مانند تهاجم تومور به دیواره قفسه سینه، دنده ها و قسمت بالایی دیواره شکم، و درد هایی که به روش دارویی پاشح نداده اند ولی با بلاک موقتی تا مدتی بهبود پیدا کرده بودند انجام می شود. بلاک دائمی برای کنترل بلند مدت درد های سرطانی کاربرد بسیار خوبی دارد. نحوه انجام این بلاک مشابه بلاک موقتی است ولی به جای تزریق مواد بی حسی از سوزنی استفاده می شود که با امواج رادیویی (روش رادیوفرکوئنسی) عصب را تخریب می کند. اگر بیمار نیاز به بلاک دائمی برای کنترل درد داشته باشد، می توان با انجام بلاک موقت تاثیر بلاک دائمی را پیشبینی کرد. نحوه انجام بلاک: می توان این بلاک را به دو صورت نشسته و خوابیده انجام داد که روش ارجح روش خوابیده است. بیمار به شکم می خوابد و دست خود را کنار بدن، روی تخت قرار می دهد. سپس پزشک با لمس دنده ها در پشت محل تزریق را مشخص می کند. بعد از مشخص کردن محل ورود سوزن پوست بیمار با بتادین استریل می شود و سوزن وارد بافت می شود. بعد از ورود سوزن پزشک با توجه به برخورد سوزن با استخوان آن را کمی پایین تر می آورد تا دقیقا در محل عصب اینترکوستال قرار بگیرد و بالاتر یا پایین تر نباشد. در نهایت تزریق انجام می شود. همچنین می توان برای اطمینان بیشتر از محل نوک سوزن ار تصویربرداری فلوروسکوپی همزمان با تزریق استفاده کرد. عوارض جانبی احتمالی: به دلیل نزدیک بودن پرده های پوشاننده ریه به محل تزریق خطر پنوموتوراکس (پاره شدن پرده پوشاننده ریه) وجود دارد که باعث تنگی نفس بیمار می شود. اگر سوزن خیلی به سمت بالا وارد شود احتمال تزریق داخل شریان بین دنده ای وجود دارد که باعث مسمومیت بیمار می شود. می توان با دقت در درست بودن محل نوک سوزن و استفاده از تصویربرداری فلوروسکوپی به آسانی جلوی تمامی این عوارض را گرفت. ایجاد عفونت بعد از تزریق نادر است و اکثرا در افرادی که نقص ایمنی دارند (افراد مبتلا به ایدز یا سزطان) اتفاق می افتد و می توان با استفاده از وسایل استریل و شستن محل تزریق با بتادین قبل از ورود سوزن به راحتی جلوی آن را گرفت. در صورت انجام بلاک دائمی با روش رادیوفرکوئنسی احتمال ایجاد نوریت اینترکوستال (التهاب عصب اینترکوستال) در تعداد معدودی از بیماران وجود دارد که این عارضه را می توان به آسانی با تزریق کورتون به عصب درمان کرد.