تزریق استروئید اپیدورال یک گزینه درمانی رایج برای بسیاری از اشکال کمردرد و پا درد است. آنها برای دهه ها مورد استفاده قرار گرفته اند و بخشی جدایی ناپذیر از مدیریت غیر جراحی سیاتیک و کمردرد محسوب می شوند.
استروئیدهای موجود در تزریق اپیدورال دارای اثرات ضد التهابی هستند که سیگنال‌های درد ناشی از اعصاب نخاعی ملتهب را سرکوب می‌کنند و عملکرد کمر و یا پاها را بهبود می‌بخشند.
محلول دارویی مستقیماً به فضای اپیدورال تزریق می شود. ابعاد این فضا 3 تا 6 میلی متر مربع است و از اعصاب نخاعی، کیسه دورال (پوشش خارجی نخاع)، بافت همبند، چربی و عروق خونی تشکیل شده است.
استروئیدها التهاب ستون فقرات را کنترل می کنند
استروئیدهای تزریقی آبشار التهابی ناشی از تحریک‌کننده‌های شیمیایی، مکانیکی و یا ایمنی در ستون فقرات را از طریق مکانیسم‌های زیر کنترل می‌کنند.
جلوگیری از انتشار مواد شیمیایی از دیسک ها
مواد شیمیایی مانند فسفولیپاز A2 ممکن است از دیسک های بین مهره ای تحلیل رفته یا فتق آزاد شود که فیبرهای عصبی را فعال کرده و باعث درد می شود. استروئیدها به سنتز بازدارنده های خاص برای توقف آزادسازی این مواد شیمیایی کمک می کنند.
تولید واسطه های التهابی درد را محدود کنید
استروئیدها ممکن است تولید واسطه های درد التهابی (پروتئین ها و سایر مواد) مانند لکوترین ها و پروستاگلاندین ها را محدود کنند.
سیگنال های درد عصبی خود به خود را کاهش دهید
استروئیدها با کاهش سیگنال‌های عصبی خود به خودی ناشی از اعصاب ملتهب، تحریک‌شده یا فشرده به سرکوب درد عصبی مداوم کمک می‌کنند.
اثرات این تزریق ها معمولا موقتی است و پیشرفت در فیزیوتراپی و توانبخشی و همچنین تزریقات احتمالی در آینده ممکن است برای ارائه نتایج طولانی مدت توصیه شود.
انواع استروئیدها
استروئیدهای مورد استفاده در تزریق اپیدورال بر اساس اندازه ذرات، توانایی حل شدن در آب و تجمع یا توده با هم متفاوت هستند.
استروئیدهای ذرات معلق
استروئیدهای غیر محلول در آب یا استروئیدهای ذره ای دارای ذرات بزرگ هستند. این ذرات ممکن است با هم جمع شوند و برای مدت طولانی در محل التهاب یا فشرده شدن عصب رسوب کنند و باعث تسکین طولانی مدت درد شوند. تریامسینولون و متیل پردنیزولون نمونه هایی از استروئیدهای ذره ای هستند.
استروئیدهای غیر ذره ای
استروئیدهای محلول در آب یا غیر ذرات دارای اندازه ذرات کوچک تری هستند و با هم جمع نمی شوند. آنها معمولاً برای مدت زمان کوتاه تری در فضای اپیدورال می مانند و تصور می شود که اثرات تسکین دهنده درد کوتاه مدت دارند. دگزامتازون نمونه ای از استروئیدهای غیر ذره ای است.
بی‌حس‌کننده‌های موضعی ممکن است تسکین بیشتری برای درد ایجاد کنند
در حالی که برخی از داروهای تزریقی از استروئیدهای خالص استفاده می کنند، برخی دیگر از داروهای بی حس کننده موضعی در محلول استروئیدی برای تسکین درد بیشتر استفاده می کنند. بی‌حس‌کننده‌های موضعی نسبتاً سریع‌تر از استروئیدها عمل می‌کنند و به کاهش سیگنال‌های درد ناشی از اعصاب ملتهب کمک می‌کنند.
تکنیک و کارایی تزریق
به طور معمول، 1 از 3 روش در تزریق استروئید اپیدورال استفاده می شود: ترانس فوامینال، اینترلامینار و دمی.
هر روش فضای اپیدورال را به طور متفاوتی پر می کند و دارو را در مکان متفاوتی در داخل فضا قرار می دهد. اثربخشی یک تکنیک به توانایی آن در رساندن دارو به ریشه های عصبی هدف بستگی دارد.
تزریق ترانسفورامینال
این روش موثرترین روش در رسوب محلول در نزدیکی ریشه های عصبی آسیب دیده است. اگر سیاتیک ناشی از برخی بیماری‌های کمر باشد، مانند فتق دیسک کمر که به عصب نخاعی برخورد می‌کند، ممکن است استفاده شود.
در این روش سوزن از کناره کانال نخاعی وارد سوراخ بین مهره ای می شود تا به فضای اپیدورال برسد. برای جلوگیری از آسیب عروق خونی مجاور، سوزن هنگام خروج از نوروفورامن از فضای کوچک بالای عصب نخاعی عبور داده می شود که به آن مثلث ایمن می گویند.
تزریق اینترلامینار
در این روش، سوزن از پشت کانال نخاعی بین فرآیندهای خاردار مجاور (برآمدگی استخوانی مهره) یا لامینه ها (دیواره خلفی مهره) وارد می شود تا به فضای اپیدورال برسد.
تزریق دمی
در این تکنیک، سوزن از زیر کانال نخاعی از طریق سوراخی به نام هیاتوس ساکرال وارد می شود. عمق نفوذ سوزن برای رسیدن به فضای اپیدورال در این روش بیشتر است. در حالی که انجام این روش ایمن تر و آسان تر است، اما اثربخشی کمتری نیز دارد.
به طور کلی، محل و شدت التهاب ستون فقرات، روش تزریق استفاده شده، و نزدیکی دارو به ریشه های عصبی آسیب دیده، همه به نتیجه نهایی تزریق کمک می کنند. همچنین مهم است که تزریق تحت هدایت فلوروسکوپی با کنتراست (اشعه ایکس زنده) برای ایمنی و دقت انجام شود.