تاندون چیست؟
تاندون یک ساختار قوی و انعطاف پذیر است که ماهیچه را به استخوان متصل می کند. هنگامی که عضله سفت می شود، تاندون را می کشد، که به نوبه خود استخوان را حرکت می دهد. برخی از تاندون‌های پا عبارتند از: تاندون آشیل، تاندون پرونئوس لونگوس، تاندون پرونئوس برویس، تاندون خلفی تیبیالیس و تاندون قدامی تیبیالیس.
در تزریق تاندون، ماده ای را با سوزن در تاندون یا ناحیه اطراف تاندون تزریق می کنند. هدف ممکن است کاهش التهاب، که ممکن است باعث درد شود، یا کمک به شروع بهبودی تاندون باشد.
دو بیماری تاندون که با تزریق قابل درمان هستند، پارتنونیت و تاندونوز هستند. پاراتنونیت التهاب اطراف تاندون است. این امر می تواند ناشی از تحریک بافت های اطراف تاندون در اثر ورزش، تغییر در سطح بازی یا پوشیدن بد کفش باشد. تاندونوز به "ساییدگی و پارگی" یا تخریب خود تاندون اشاره دارد که اغلب، تاندون ضخیم و متورم می شود.
در صورتیکه دیابت دارید باید به پزشکتان اطلاع دهید زیرا تزریق استروئید ممکن است به طور موقت قند خون را افزایش دهد. تزریق استروئید برای تاندون ها باید با دقت و به تعداد محدود انجام شود زیرا ممکن است خطر پارگی تاندون را افزایش دهد.
تزریقات تاندون چیست؟
تزریق کورتیکواستروئید: که به آن کورتیزون یا استروئید نیز گفته می شود، یکی از انواع رایج تزریق است که برای اثرات ضد التهابی آن استفاده می‌شود. به طور معمول، جراح شما مخلوطی از یک ماده بیهوشی را با استروئید تزریق می‌کند. عامل بی‌حس‌کننده الیاف درد اطراف و درون تاندون را بی‌حس می‌کند و استروئید التهاب را کاهش می‌دهد.
پلاسمای غنی از پلاکت :(PRP) ماده دیگری که قابل تزریق است پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) نام دارد. PRP غلظتی از فاکتورهای انعقاد خون است که از خون خود بیمار به دست می آید. ممکن است به حمایت یا حتی شروع روند بهبودی کمک کند، اگرچه تحقیقات مداومی برای درک بهتر بهترین کاربردهای PRP وجود دارد.
اوزون درمانی: تزریق اوزون مکانیسم های درمانی طبیعی بدن را تحریک می کند، درد را تسکین می دهد و اغلب علت ایجاد کننده درد را درمان می کند.
پرولوتراپی: با تحریک توانایی بدن برای ترمیم خود باعث تسکین درد طولانی مدت و اغلب دائمی می شود. محلولی از دکستروز غلیظ و بی حس کننده موضعی (از استروئیدها استفاده نمی شود) به رباط ها، تاندون ها یا کپسول های مفصلی از جمله زانو آسیب دیده تزریق می شود. این محلول نه به عنوان یک ماده مغذی، بلکه با تحریک توانایی طبیعی بدن برای ترمیم این بافت‌ها عمل می‌کند و رشد الیاف رباط یا تاندون جدید را تشویق می‌کند.
تزریق DRT: درمان DRT از طریق تزریق محلول گلوکزامین و دکستروز به تاندون باعث بهبود تاندون آسیب دیده می شود. این مواد طبیعی باعث تحریک رشد فیبرهای کلاژن جدید و افزایش قدرت دیسک دردناک می شود. ثابت شده است که گلوکزامین خوراکی در تسکین درد تاندونیت و کند کردن انحطاط موثر است.DRT با متمرکز کردن محلول در دیسک آسیب دیده، رویکرد مستقیم تری را اتخاذ می کند و محلول را درست در جایی که لازم است ارائه می دهد. با کار کردن با توانایی بدن برای التیام خود، این درمان ممکن است به طور بالقوه منجر به بهبود کامل و دائمی شود.
پوست روی تاندون با محلول پاک کننده کاملاً تمیز می شود. یک سوزن کوچک برای تزریق محتویات یک سرنگ به ناحیه اطراف تاندون استفاده می شود. بیمار ممکن است سوزن و/یا فشار را در ناحیه تزریق شده احساس کند. پس از انجام این روش، یک باند چسب بر روی ناحیه قرار داده می شود. برخی از جراحان برای مدت کوتاهی پس از تزریق، پا و مچ پا را در یک بریس بی حرکت می کنند.
بهبود
عامل بی حس کننده معمولاً در عرض چند دقیقه عمل می کند. بسته به نوع عامل مورد استفاده، تسکین درد ممکن است 2 تا 10 ساعت طول بکشد. استروئید بین 3 تا 10 روز طول می کشد تا شروع به کاهش التهاب کند. پاسخ به تزریق تاندون برای هر بیمار متفاوت است. برخی از بیماران برای چندین ماه تسکین کامل را تجربه می کنند. دیگران هیچ آرامشی ندارند.
خطرات و عوارض
میزان عوارض تزریق استروئید کم است. شایع ترین عارضه درد موقت و کوتاه مدت است. برخی ممکن است یک واکنش شعله ور را تجربه کنند که عبارت است از بازگشت یا بدتر شدن درد بین زمانی که بی حسی موضعی از بین می رود و زمانی که استروئید شروع به کار می کند. خطر بالقوه عفونت با هر نوع تزریقی وجود دارد، اما این نادر است. علیرغم اینکه این استروئید به صورت موضعی قرار می گیرد، ممکن است باعث افزایش موقت سطح قند خون در بیماران دیابتی شود. هنگام تزریق یک تاندون بیمار، ممکن است خود تاندون پاره شود .
آیا پزشک می تواند تزریق تاندون را تکرار کند؟
هیچ قانون خاصی برای چند بار تزریق تاندون توسط پزشک وجود ندارد. بسیاری از پزشکان بیش از سه بار تزریق نمی کنند. بسته به غلظت، تزریق استروئید ممکن است بافت را ضعیف کند. اگر درمان غیرجراحی دیگر موثر نباشد، جراحی ممکن است قدم بعدی باشد.