درد دست و آرنج در اثر سندروم تونل اولنار

سندرم تونل اولنار زمانی رخ می دهد که عصب اولنار در مچ دست توسط کیست یا فشار مکرر فشرده شود.

فشرده سازی عصب در سندرم تونل اولنار می تواند باعث بی حسی یا سوزن سوزن شدن دست ها یا انگشتان شود. جراحی یا پوشیدن مچ بند اغلب می تواند سندرم تونل اولنار را درمان کند. تمرینات خانگی نیز ممکن است کمک کننده باشد.

در این مقاله با علل و علائم سندرم تونل اولنار و نحوه مدیریت آن با درمان ها و درمان های خانگی بیشتر آشنا شوید.

سندرم تونل اولنار چیست؟

عصب اولنار از گردن فرد به سمت دستش می رود. در مچ دست، عصب اولنار از طریق کانال گیون وارد دست می شود. اگر عصب در اینجا فشرده شود، باعث ایجاد سندرم تونل اولنار می شود. به فشردگی این عصب در آرنج، سندرم تونل کوبیتال می گویند.

سندرم تونل اولنار کمتر از سندرم تونل کوبیتال و سندرم تونل کارپال شایع است .

در حالی که استخوان‌ها و ماهیچه‌ها از بسیاری از اعصاب بدن انسان محافظت می‌کنند، عصب اولنار به خوبی محافظت نمی‌شود و بنابراین بیشتر در معرض آسیب است.

علائم سندرم تونل اولنار

سندرم تونل اولنار قسمت خارجی مچ دست و دست را تحت تاثیر قرار می دهد.

سندرم تونل اولنار معمولاً علائمی را در دست‌ها و مچ دست، به‌ویژه انگشت کوچک و انگشت حلقه ایجاد می‌کند. فرد مبتلا به سندرم تونل اولنار ممکن است موارد زیر را تجربه کند:

• بی حسی یا سوزن سوزن شدن (پارستزی)
• درد سوزان
• ضعف عضلانی در دست
• دشواری در گرفتن با انگشتان و شست
• دست ها و انگشتان به شکل پنجه خم می شوند

این علائم می تواند دست، مچ دست و انگشتان را تحت تاثیر قرار دهد و ممکن است به مرور زمان بدتر شود، به خصوص اگر درمان نشود. محل فشرده شده شدت علائم را تعیین می کند.

علل

سندرم تونل اولنار زمانی رخ می دهد که عصب اولنار در ناحیه کانال گویون فشرده می شود که اغلب به دلیل ایجاد گانگلیون در مچ دست است. گانگلیون یک توده پر از مایع است که به عنوان کیست نیز شناخته می شود و خوش خیم است.

با این حال، هر چیزی که به عصب اولنار در مچ دست فشار بیاورد می تواند باعث سندرم تونل اولنار شود، از جمله:

• تغییرات در آرتروز که باعث فشار روی عصب می شود
• تومورها در بافت مچ دست
• بزرگ شدن بورس (کیسه های پر از مایع) در مچ دست
• ناهنجاری در عضلات یا گانگلیون ها
• شکستگی قلاب همات در مچ دست، نوعی آسیب که ممکن است گلف بازان یا بازیکنان بیسبال تجربه کنند.

سندرم تونل اولنار همچنین می تواند ناشی از فشار مکرر یا آسیب ناشی از ورزش هایی باشد که به مچ دست فشار وارد می کند. به عنوان مثال می توان به وزنه برداری و دوچرخه سواری اشاره کرد.

خطر ابتلا به سندرم تونل اولنار بیشتر است اگر فردی:

• قبلاً از ناحیه مچ دست آسیب دیده است
• کارهای تکراری را با دست انجام دهد، مانند تایپ کردن
• فعالیت ها یا ورزش هایی را انجام دهد که مچ دست را تحت فشار قرار می دهد
• از ابزارهای ارتعاشی مثل دریل استفاده می کند

درمان

جراحی ممکن است برای درمان سندرم تونل اولنار انجام شود.

مشکلات در مچ دست و دست ها می تواند زندگی روزمره را مختل کند. ورزش و فیزیوتراپی می تواند به تسریع بهبودی کمک کند و پزشک باید بتواند در مورد اینکه چگونه فرد می تواند زمان بهبودی خود را کاهش دهد، توصیه هایی ارائه دهد.

اگر این عارضه ناشی از یک گانگلیون یا کیست باشد، اینها باید در صورت امکان برداشته شوند. این جراحی باید درد، بی‌حسی، ضعف یا گزگز را تسکین دهد. با این حال، بهبودی این نوع جراحی به زمان نیاز دارد و ممکن است چندین ماه طول بکشد تا عصب به طور کامل بهبود یابد.

اگر شکستگی قلاب همات باعث این عارضه شود، معمولاً برای برداشتن قطعات استخوانی برای برداشتن فشار از روی عصب، جراحی لازم است.

در روش دیگر، جراح ممکن است یک رباط را برای کاهش فشار در مچ دست برش دهد.

هنگامی که فشار مکرر باعث سندرم تونل اولنار می شود، فرد باید حرکات تکراری را تا حد امکان کاهش دهد تا از تحریک بیشتر عصب اولنار جلوگیری کند. فرد همچنین می تواند از مچ بند استفاده کند تا از حرکت عصب جلوگیری کند و به آن زمان برای التیام بخشد. دوچرخه سواران اغلب دستکش های بالشتکی می پوشند تا فشار را از روی عصب کم کنند.

درمانهای غیر جراحی
یک سری از اقدامات توسط متخصص درد انجام می‌شود که موجب رفع گیرافتادگی عصب یا بهبود التهاب و در نهایت تسکین درد می‌شود. این درمانها عبارتند از:

• اوزون درمانی
• لیزر درمانی
• پرولوتراپی
• تزریق کورتیکواسید
• بلاکهای شبکه گانگلیون و غیره

تمرینات

هنگامی که سندرم تونل اولنار توسط عواملی ایجاد می شود که با جراحی قابل درمان نیستند، ورزش های خانگی ممکن است به کاهش علائم کمک کنند.

تمرینات خاصی که برای کشش، لغزش و حرکت عصب برای تشویق حرکت نرم طراحی شده اند، می توانند به کاهش درد و ضعف در دست کمک کنند. بررسی سیستماتیک نشان می دهد که این نوع فیزیوتراپی، به نام تحرک عصبی، ممکن است برای طیف وسیعی از مسائل مربوط به اعصاب مفید باشد.

قبل از انجام هر گونه تمرینی برای درمان سندرم تونل اولنار، فرد باید ابتدا با پزشک خود مشورت کند. در زیر نمونه هایی از تمرینات اولنار گلایدینگ آورده شده است:

لمس پیشانی

لمس پیشانی یک تمرین ساده است. برای این کار از مراحل زیر استفاده کنید.

1. صاف بایستید و بازوها را در دو طرف قرار دهید
2. یک دست را بالا بیاورید تا کف دست روی پیشانی قرار گیرد
3. آن را برای چند ثانیه در اینجا نگه دارید سپس دوباره به آرامی دست را پایین بیاورید
4. تمرین را تکرار کنید

خم کردن دست

خم کردن دست یکی دیگر از ورزش هایی است که عصب اولنار را کش می دهد. برای این کار از مراحل زیر استفاده کنید:

1. بایستید یا بنشینید و بازو را صاف در جلوی بدن نگه دارید و آرنج را صاف نگه دارید
2. مچ دست و انگشتان را به سمت بدن خم کنید
3. سپس دست را از بدن دور کنید تا کشش در مچ دست احساس شود
4. در نهایت آرنج را خم کنید و دست را به سمت بالا ببرید
5. تمرین را تکرار کنید

نکاتی در هنگام ورزش برای درمان سندرم تونل اولنار:

• از کشش بیش از حد عصب خودداری کنید. اگر تمرینات دردناک هستند، قبل از ادامه با پزشک صحبت کنید.
• استفاده از کیسه یخ می تواند به تسکین هر گونه درد قبل از ورزش کمک کند.
• با افزایش تعداد تکرارهای هر تمرین به آرامی قدرت خود را افزایش دهید. یک فیزیوتراپیست می تواند در مورد تعداد تکرارهایی که یک فرد باید انجام دهد توصیه کند.
• ممکن است فرد متوجه شود که جلسات کوتاه و مکرر 5 تا 10 دقیقه ای مفیدتر از یک جلسه طولانی است.

در حالی که برخی از دردها و ناراحتی‌ها طبیعی هستند، درد شدیدی که ادامه دارد ممکن است به این معنی باشد که فرد تمرین‌ها را خیلی زیاد یا با شدت انجام می‌دهد. دفعات و شدت آنها را کاهش دهید و اگر این کار کمکی نکرد، با یک فیزیوتراپیست قرار ملاقات بگذارید.

درمانهای خانگی

همچنین برخی از درمان‌های خانگی و نکات سبک زندگی وجود دارد که ممکن است به فرد مبتلا به سندرم تونل اولنار کمک کند.

برخی از نکات مفید و درمان های خانگی عبارتند از:

• از قرار دادن آرنج روی بازوهای صندلی یا رومیزی خودداری کنید، زیرا این کار می تواند به عصب فشار وارد کند. در عوض، زمانی که از دست ها استفاده نمی کنید، دست ها را روی پاها قرار دهید.
• استفاده از مچ بند برای حمایت بیشتر، به خصوص هنگام استفاده از دست یا مچ دست.
• استفاده از ابزارهای ارگونومیک یا بالشتکی برای کاهش فشار روی مچ دست
• پرهیز از کارهای تکراری و استراحت منظم در حین کار.
• گرم نگه داشتن دست ها و مچ ها.

تشخیص

اگر فردی مشکوک به سندرم تونل اولنار است، باید با پزشک خود قرار ملاقات بگذارد. پزشک در مورد سابقه پزشکی و فعالیت های روزانه و همچنین هرگونه آسیب قبلی که ممکن است باعث ایجاد سندرم تونل اولنار شود، سؤالاتی می پرسد.

سپس پزشک معاینه فیزیکی از آرنج، مچ دست و دست انجام می‌دهد و ممکن است به نقاط خاصی روی عصب اولنار ضربه بزند تا مشخص کند مشکل در کجاست.

پزشک همچنین ممکن است آزمایش‌های تصویربرداری بیشتری مانند:

• اشعه ایکس
• اسکن توموگرافی یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
• نوار عصب و عضله

هنگامی که یک پزشک تشخیص دقیق داد، می تواند بهترین برنامه درمانی را برای یک فرد انجام دهد.

چشم انداز

سندرم تونل اولنار می تواند باعث درد، ضعف و بی حسی در دست ها و انگشتان شود. در صورت عدم درمان، این علائم ممکن است بدتر شود و در موارد شدید، فرد نتواند دست خود را بگیرد.

سندرم تونل اولنار بسته به علت آن به روش های مختلفی قابل درمان است. درمان این بیماری ضروری است، زیرا اگر درمان نشود می‌تواند باعث آسیب دائمی شود، مانند فلج از دست دادن احساس در برخی از نواحی بازو یا دست.

اغلب، یک کیست یا رشد در ناحیه مچ دست باعث سندرم تونل اولنار می شود. این را می توان از طریق جراحی اصلاح کرد.

در غیر این صورت، این وضعیت می تواند در اثر تحریک عصبی ناشی از حرکات تکراری ایجاد شود. در این موارد، گزینه های غیرجراحی می توانند مشکل را اصلاح کنند، مانند مچ بند و تمرینات عصب اولنار.

همین الان این لینک را جهت تله ویزیت (ویزیت آنلاین) پروفسور دکتر سیروس مومن زاده کلیک کنید.

https://www.televisit24.com/drmomenzadeh