درد به‌عنوان یک زنگ خطر طبیعی در بدن عمل می‌کند که نشان می‌دهد چیزی در حال وقوع است و می‌تواند به شناسایی مشکلات و اختلالات پزشکی کمک کند. بدون وجود درد، انسان قادر نخواهد بود از آسیب‌های احتمالی به خود یا بیماری‌هایی که نیاز به درمان دارند، آگاه شود.
در بسیاری از موارد، با درمان علت ایجاد درد، این احساس به‌سرعت کاهش می‌یابد و به این نوع درد، «درد حاد» گفته می‌شود. اما در برخی موارد، افراد ممکن است با «درد مزمن» مواجه شوند؛ دردی که به‌طور مداوم و برای مدت‌های طولانی، از چند هفته تا چندین سال، ادامه دارد. این نوع درد می‌تواند ناشی از مشکلات مداوم مانند آرتریت یا سرطان باشد، اما گاهی اوقات علت آن ناشناخته می‌ماند.
در طول سال‌ها، محققان به درک عمیق‌تری از فرآیندهای بدن که منجر به احساس درد می‌شوند، دست یافته‌اند. به‌عنوان مثال، در مورد درد حاد ناشی از آسیب، مسیر احساس درد به‌صورت زیر است:
اگر فردی انگشت خود را به چیزی تیز بکوبد، این عمل باعث آسیب بافتی می‌شود. این آسیب توسط گیرنده‌های درد میکروسکوپی در پوست شناسایی می‌شود. هر گیرنده درد در انتهای یک سلول عصبی یا نورون قرار دارد و به‌وسیله یک رشته عصبی بلند به نام آکسون به انتهای دیگر نخاع متصل است.
رشته‌های عصبی به‌صورت دسته‌ای وجود دارند و یک عصب محیطی را تشکیل می‌دهند. در داخل این عصب، سیگنال‌های الکتریکی به‌سوی نخاع گردن منتقل می‌شوند. در ناحیه‌ای از نخاع به نام شاخ پشتی، این سیگنال‌های الکتریکی از طریق اتصالاتی به نام سیناپس‌ها بین نورون‌ها منتقل می‌شوند و با استفاده از مواد شیمیایی به نام انتقال‌دهنده‌های عصبی به یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند. سپس این سیگنال‌ها به‌سوی مغز حرکت می‌کنند.
سیگنال‌ها به بخشی از مغز به نام تالاموس ارسال می‌شوند که مسئول توزیع آنها به نواحی مختلف مغز است. این نواحی شامل قشر حسی تنی، که احساس فیزیکی را پردازش می‌کند، و سیستم لیمبیک، که به احساسات و تفکر انسانی مرتبط است، می‌باشد.
پس از این فرآیند، فرد احساس درد در انگشت خود می‌کند و متوجه وجود مشکل می‌شود و در نتیجه یک واکنش عاطفی مانند ناراحتی یا تحریک نشان می‌دهد.
احساسات مختلف از طریق انواع مختلف رشته‌های عصبی منتقل می‌شوند، از جمله رشته‌های A-alpha، الیاف A-beta، رشته‌های A-delta و الیاف C. درد شدید معمولاً از طریق الیاف A-delta منتقل می‌شود، در حالی که درد مبهم و عمیق از طریق الیاف C منتقل می‌گردد. الیاف A-delta بزرگ‌تر و پوشیده از میلین هستند و به همین دلیل می‌توانند سیگنال‌ها را با سرعت بیشتری نسبت به الیاف C انتقال دهند.
بنابراین، زمانی که فردی انگشت خود را آسیب می‌زند، احساس اولیه‌ای که تجربه می‌کند، یک درد تیز (که به آن «درد سریع» می‌گویند) است، که پس از آن یک احساس درد آهسته‌تر و گسترده‌تر (که به آن «درد آهسته» می‌گویند) دنبال می‌شود.
پس از بهبودی انگشت، احساس درد متوقف می‌شود زیرا گیرنده‌های درد دیگر نمی‌توانند آسیب بافتی را شناسایی کنند. اما در برخی موارد، گیرنده‌های درد همچنان به کار خود ادامه می‌دهند. این وضعیت ممکن است به‌دلیل وجود یک بیماری یا شرایطی باشد که باعث آسیب مداوم بافت می‌شود.
به‌عنوان مثال، در بیماران مبتلا به آرتریت، مفاصل به‌طور مداوم در وضعیت نامناسب قرار دارند و این باعث انتقال سیگنال‌های درد به مغز می‌شود. گاهی اوقات، گیرنده‌های درد حتی در غیاب هرگونه آسیب به‌کار خود ادامه می‌دهند و در نتیجه، فرد با وجود عدم وجود دلیل فیزیکی، همچنان احساس درد می‌کند. بنابراین، شناسایی منبع این درد مزمن می‌تواند چالش‌برانگیز باشد و درمان آن را دشوار کند.
منبع: news-medical.net